تعیین بهترین غلظت کمپوست چای به عنوان یک روش بالقوه برای به حداکثر رساندن رشد دو گونه‌ی درمنه کوهی و شوربیابانی در مناطق خشک

اطلاعات در مورد تاثیر کاربرد کمپوست چای بر گونه‌های مناطق خشک بسیار کم است. در این نواحی کمبود آب یکی از عوامل اصلی محیطی است که به طور مضری رشد و تولید گیاهان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. فرآیند کمپوست دهی که از ضایعات کشاورزی تهیه می شود، می‏تواند موجب مقاومت گیاهان به خشکی شود. کمپوست همچنین، از طریق بهبود ساختمان خاک، تغذیه گیاه و افزایش ظرفیت نگهداری خاک، رشد گیاه را افزایش می دهد. به منظور بررسی اثر غلظت‏های متفاوت کمپوست چای (در پنج سطح: 0، 10، 20، 30 و 40 متر مکعب در هکتار) در کشت دو گونه گیاه منطقه خشک (درمنه کوهی Artemisia aucheri و شور بیابانی Salsola tomentosa)، یک مطالعه مزرعه‏ای در سال‏های 1388 و 1389  در مرکز تحقیقات تم شولی (شهرستان نیریز) طراحی و اجرا گردید. این پژوهش به صورت یک آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح بلوک‏های کامل تصادفی به 10 تیمار و 3 تکرار انجام شد. نتایج این آزمایش نشان داد که کاربرد کمپوست تا غلظت 40 متر مکعب در هکتار موجب افزایش ارتفاع گیاه (1/25%)، قطر تاج پوشش (5/10%)، وزن تر و خشک گیاه (به ترتیب 0/7%  و 9/5%) نسبت به تیمار شاهد (بدون کاربرد کمپوست) گردید. همچنین چگالی ظاهری، هدایت الکتریکی و محتوای کربن آلی خاک با کاربرد کمپوست در کرت‏های هر دو گونه افزایش یافت. در برخی موارد (مانند قطر تاج پوشش، وزن تر و خشک) غلظت بالای کمپوست تاثیر منفی داشت؛ که ممکن بود به دلیل ایجاد پتانسیل اسمزی منفی‏تر باشد. عکس‏العمل گونه شور بیابانی به کاربرد کمپوست در مقایسه با گونه درمنه کوهی بیشتر بود. در مجموع، نتایج این آزمایش نشان داد که غلظت 30  مترمکعب در هکتار توانست بهترین غلظت برای افزایش رشد هر دو گونه شور بیابانی و درمنه کوهی در شرایط خشک بیابانی باشد.